بسم الله

چرا باید آدم ها شبیه ما شوند ؟

«به امر پدر معنوی گرانقدر آقا کاظم رمز پست برداشته و پست عمومی شد »

اتفاقات تشکیلاتی یک ماه گذشته مرا وادار به نوشتن کرد البته تنها برای مربیان جمع :

در دیداری که حضرت آقا با 50000 فرمانده بسیج داشتند  نکات خیلی جالبی را با این مضمون طرح نمودند : «آنچه بنده توصیه میکنم این است که توانایى‌هاى مجموعه‌ى بسیج را باید بالا برد؛ الزاماتى وجود دارد: الزامات اخلاقى، الزامات رفتارى، الزامات عملى. الزامات اخلاقى، یعنى ما در درون خودمان اخلاقیّات نیکوى اسلامى را پرورش بدهیم؛ از جمله‌ى این اخلاقیّات صبر است، از جمله‌ى این اخلاقیّات گذشت است، از جمله‌ى این اخلاقیّات حلم و ظرفیّت داشتن و جنبه داشتن است، از جمله‌ى این اخلاقیّات تواضع است؛ این خصوصیّات را در درون خودمان تقویت کنیم. الزامات رفتارى هم این است که همین خلقیّات نیکو را در عمل با مردم، در عمل با محیط، در تعامل با جامعه و انسانها به کار ببریم. امام صادق (علیه الصّلاة و السّلام) به اصحابش میفرمود: جورى عمل کنید در بین مردم که هر کس شما را میبیند، بگوید اینها یاران امام صادقند، رحمت خدا بر امام صادق، مایه‌ى تحسین براى ما بشوید. رفتار یکایک عزیزان بسیجى، شما جوانها، شما عناصر پاک، شما دلهاى پاکیزه و روشن، رفتار یکایک شما با آحاد مردم - که خیلى‌هایشان همان‌طور که گفتم به معناى واقعى کلمه بسیجى‌اند - باید جورى باشد که بگویند اینها پرورش‌یافتگان نظام اسلامى‌اند؛ مایه‌ى جلب محبّت، مایه‌ى جلب احترام براى نظام اسلامى و براى جمهورى اسلامى. این الزامات عملى، الزامات جهادى، الزامات اجتماعى، کارهایى است که بایستى انجام بگیرد؛ یعنى تقویت خصال نیک در خود، برخورد مهربان و خدوم و تحسین برانگیز با محیط، عمل جدّى در همه‌ى جبهه‌ها - هم در جبهه‌ى علم، هم در جبهه‌ى فعّالیّتها و خدمات مردمى، هم در جبهه‌ى کار، هم در جبهه‌ى سیاست، هم در جبهه‌ى تولید - در هر جا که حضور دارید، کار جدّى و بدون احساس خستگى و با پرهیز از تنبلى؛ کار کنیم.1392/08/29 »

نکات کلید این چند سطر در دو موضوع خلاصه می شود : 1- الزام بسیجی به اخلاقیات و 2- نوع رابطه بسیجی با مردم در جایگاه تربیت یافته و مایه آبروی نظام اسلامی !

این دو نکته را داشته باشیم تا دوباره از آن استفاده نماییم و قبل از آن پرسش و پاسخ هایی را مطرح نماییم :

سوال اول : آیا دیگران باید شبیه ما شوند ؟ چند وقتی است که مجموعه (وقبل از آن خودم)شدیدا مبتلا به این موضوع گردیده است که در مقابل نیروهای جدید از لفظ «مگه ما چطوری بودیم؟ »استفاده می کند که در مقابل این سوال باید این سوالات را طرح نمود : آیا ما میزان حق هستیم ؟ آیا مدل ما حجت است ؟ آیا انسان تراز منحصر در مدل ماست ؟ آیا با رشد ما امکان خطا از دیگران سلب می شود ؟ آیا تا بحال خودمان را با شرایط رشد مورد محاسبه قرار داده ایم ؟ آیا برخورد ما با خطاهای دیگران دینی است ؟ و ... که در اینجا باید مورد بررسی قرار گیرد .

نکات مورد بررسی :

اول : اصل تناسب :یک اصل مهم در دین وجود دارد و آن اصل تناسب تکالیف با جایگاه است ، توضیح بیشتر آنکه مثلا نماز شب بر رسول(ص) و اهل بیت (ع) واجب است و بر دیگر خلق ا... اینگونه نیست و یا اینکه اهل بیت (ع) «لیذهب عنکم الرجس و یطهرکم تطهیرا» هستند و دیگر خلق ا... نه و یا برخورد حضرت رسول(ص) با حضرت سلمان(ع) و حضرت ابوذر(ع) یکسان نیست و هردو با آنکه از سطحی متفاوت برخوردارند و رسول خدا(ص) به سلمان می فرمایند که یا سلمان اگر ابوذر از آن چیزهایی که در دل توست آگاه شود هر آینه کافر می شود شامل «منا اهل البیت(ع)» می شوند . و سوال مهم در اینجا این است که آیا ما حتی توان کنترل نفس و زبان خود را پیدا نموده ایم که توقعی بالاتر از دیگری داشته باشیم ؟ و آیا تکلیف خود را متناسب با شانی که برای خود در نظر گرفته ایم تعریف کرده ایم یا نه ؟

دوم : اصل بررسی با حجت : قطعا این ظلم خواهد بود که ما قیاس و سنجش کنیم نسلی جدید را با توقعاتی که از خودمان داریم با تمام شعار هایمان که خیلی وقت ها آن نسل هنوز آن ها را قبول ندارد و خودمان هم به بسیاری از آن ها عمل نمی کنیم ! و با همان هم محاکمشان کنیم و با همان برایشان حکم صادر کنیم ! آیا رفتار ما حتی به صورت حداقلی چه در کلام و چه در برخورد با کلام بالای حجت خود همسانی دارد که حال باید رفتار و نقشه راه ما برای دیگران حجت باشد ؟ آیا ما آنقدری که برای هم نسلی های خود با اشتباهات به مراتب بزرگتر ، آسان گرفته ایم، برای نسل جدیدترمان نیز آسان می گیریم ؟

سوم : نیروی تراز انقلاب اسلامی یا تراکتور های آرمانی ؟  آنچه بیشتر در رفتار های ما قابل مشاهده است انسانی است که اگر خیلی جاها نباشد کار زمین می ماند ! انسانی که ضربه فعالیت های زیادش به قسمت های اساسی از زندگی اش برخورد می نماید مانند : خانواده ، درس ، کلاس های دینی و معرفتی ، مطالعه ، تعهدات قبلی و ... و علاوه بر این ها ثمره دیگر این تراکتور ها گرفتن و کاستن انرژی جمعی برای انجام تعهدات شخصی است یا به معنای بهتر استفاده از پتانسیل های جمعی در محل هایی که بر آن ها تعهدات فردی قرار گرفته است . سوال اساسی این است که آیا ازدیاد فعالیت برای رشد و حرکت جمعی کفایت می کند و یا حتی ازدیاد فعالیت بر درس و بحث (بی خیال دانشگاه و علم کلاسیکش) دینی قلبه دارد یا این دین است که عمق می بخشد و تربیت می کند و فعالیت فرع تمرینی بر آن است ؟

چهارم : انسان های با احساس بی احساس : در بخشی از سخنان حضرت آقا آمده باید شما مایه جلب محبت باشید ! کمی باید بنویسیم از اینکه چه آدمی جلب محبت می کند ؟ باید این درد را نیز بگوییم که بد صحبت کردن ، بی تفاوتی ، برخورد های خشن ، گاها زدن های جدی که از اختیار ما خارج است و هیچ مجوز شرعی و عرفی برای آن نداریم (شروع از خودم) ، بی ادبی ، تکبر ، غرور ، تنبلی ، استفاده ایزاری و ... عواملی است که جلب محبت می نماید ! ما تبدیل شده ایم به انسان های کلی بی احساسی که عده ای که دوستشان داریم دورمان جمع اند و آحاد مردم هیچ احساس محبتی به ما ندارند ! شده ایم آدم هایی که اهل گریه و روضه اند اما لطافت پیدا نکرده اند ! ما شده ایم مایه جلب محبت دلمان ، شده ایم آدم هایی که هرجا که بخواهیم احساس داریم ، آن هم برای خودمان ...

پایان بخش اول

لطفا با نظرات ، فحش ها ، نقد ها و تایید های خود حقیر رو راهنمایی کنید ...

لازم به ذکر است مخاطب اول تمام متن شخص ابوالفضل رفیعها می باشد ...

در صورت ابهام در متن بفرمایید تا مصادیقش رو در نظرات بهتون بگم .

والسلام